Oficjalna strona internetowa
WISŁY PŁOCK S.A.
Retro recenzje - Postal 2
Dzisiaj dość nietypowo, ponieważ chciałbym przedstawić grę, w którą nie polecam grać, a wręcz odradzam to robić. Nie wynika to z faktu, że tytuł ma już kilkanaście lat i niektórych graczy mógłby odstraszyć oprawą graficzną czy przestarzałą mechaniką. Ta gra po prostu jest zła i taka już była w czasie swojej premiery. Jednak olbrzymie kontrowersje, które świadomie wywoływała spowodowały, że sprzedała się całkiem przyzwoicie i odcisnęła swoje piętno na branży komputerowej rozrywki jako jedna z najbardziej brutalnych gier w historii. W końcu jak mawia klasyk: nieważne jak mówią, ważne, że mówią.
Za Postala 2, jak i całą serię, odpowiada amerykańskie studio Running with Scissors. Gra została wydana 14 kwietnia 2003 roku dzięki firmie Whiptail Interactive, a w Polsce pojawiła się za sprawą Licomp Empirical Multimedia. Tytuł jest dostępny wyłącznie na PC.
Zacząć należy od poprzedniczki omawianej dzisiaj gry. Pierwszy Postal jest uważany za jedną z najbardziej kontrowersyjnych gier lat 90’ i całej historii branży gier. Mający swoją premierę w 1997 roku tytuł jest dość prostą grą akcji z widokiem izometrycznym (z góry). Kierowany przez gracza bohater - Koleś z Postala (Postal Dude) - uzbrojony w kilka dostępnych w grze broni ma za zadanie likwidację napotkanych ludzi. Odpowiednia liczba ofiar pozwala ukończyć poziom i przenieść się do następnej planszy (wszystkich jest 16), w której mamy w zasadzie ten sam cel. Jednak twórcy poszli o krok dalej, żeby ich dzieło nie było jedną z dziesiątek podobnych do siebie gier. Przemoc, brutalność, szok i skandal - tym “zasłynął” Postal. Sadystyczne i pozbawione jakiegokolwiek sensu morderstwa setek osób, bez względu na ich wiek, płeć, przynależność rasową czy religijną - przed Kolesiem z Postala nikt nie ucieknie. Ofiary bardzo często są bezbronnymi i niewinnymi ludźmi, a sama gra pozwala nawet dokonywać egzekucji rannych i konających osób. Postal spowodował, że media zawrzały. Tytuł został zakazany w ponad 10 krajach na świecie, a przemoc w grach stała się głównym tematem rozmów w wielu stacjach telewizyjnych. W końcu granie było wtedy kojarzone z rozrywką dla dzieci. Niestety, kontrowersje i skandale dostarczyły darmową reklamę dla studia Running with Scissors, a sam Postal sprzedał się w takiej ilości, że firma mogła myśleć nad kontynuacją.
Postal 2 przeniósł się w trójwymiar. Gra wykorzystuje nowy silnik graficzny, a rozgrywka z rzutu izometrycznego zmieniła się w widok z oczu (FPP). Zamiast oddzielnych plansz twórcy zaproponowali całe miasteczko podzielone na mniejsze obszary, pomiędzy którymi pojawiały się (bardzo długie) ekrany wczytywania. Gra doczekała się nawet polskiego dubbingu. Chociaż stoi on na dość niskim poziomie to autorzy dość wiernie oddali klimat gry.
Parada saksofonistów to nawiązanie do pierwszej części gry, w której ci muzycy również się pojawiają (Postal 2).
Wspomnianym miasteczkiem jest Paradise, a zamieszkują go bardzo ciekawe grupy społeczne np. jedzący donuty i będący bardzo agresywni policjanci, kurierzy (z ang. Postal - więcej o tym w ciekawostkach), którzy wpadają w szał, jeśli tylko ktoś zadrwi z systemu poczty czy rzeźnicy, którzy w swoim zakładzie produkują mięso z… ludzi. Ponownie naszym bohaterem jest Koleś z Postala, który zamieszkuje wraz ze swoją żoną rozpadającą się przyczepę kempingową. Akcja gry zaczyna się w poniedziałek, kiedy bohater dowiaduje się, że został zwolniony z pracy (z firmy Running with Scissors). Postal Dude przez następne dni musi wykonywać dość trywialne zadania - zebrać podpisy pod petycją, która ma na celu “sprawienie, aby płaczliwi kongresmeni zaczęli grać w brutalne gry komputerowe”, kupić mleko (które można ukraść, a wtedy arabski właściciel sklepu zacznie nas gonić wrzeszcząc: niewierny!) czy oddać książkę do biblioteki, pod którą odbywa się manifestacja ekologiczna, a jej członkowie krzyczą: spal książkę, uratuj drzewo. Te kilkanaście misji, które rozgrywają się na przestrzeni 5 dni są tylko pretekstem do przedstawienia odbiorcy, zdaniem autorów, współczesnych Stanów Zjednoczonych - w formie bardzo przejaskrawionej i wulgarnej satyry.
Wygląda jak zwykła, pełna czarnego humoru gra? Nie wspomniałem o najważniejszym, czyli o brutalności. Nasz bohater prócz standardowych pistoletów, strzelb czy karabinów potrafi stosować dość niekonwencjonalne uzbrojenie. Zwykłą łopatą i sekatorem można ucinać głowy, a rzucane przez nas nożyczki (nawiązanie do twórców) odbijają się od ścian. Mało? Możemy rzucać rozkładającą się głową krowy, która powoduje, że przeciwnik zacznie wymiotować. Korzystając z kanistra możemy oblać wroga benzyną, a następnie rzucić w jego stronę zapaloną zapałką. Mało? Na broń możemy założyć specyficzny tłumik - jest nim… kot. Nie pytajcie, którym otworem jest on “umieszczany” na lufie... Postal Dude potrafi też rozpiąć rozporek i oddać mocz. Oczywiście nie chodzi tu o sikanie na ścianę czy pod drzewo…
Sadyzm i szok - podobnie jak w pierwszej części, tak i w Postalu 2 twórcy nie potrafili zaproponować graczom nic więcej. Bez całej kontrowersyjnej otoczki tytuł nie zapewniłby odbiorcy większej radości. Toporna mechanika, nieciekawa fabuła i rozrywka na dosłownie kilka godzin to za mało, żeby wspominać taką grę po latach. Jednak bardzo mocny czarny humor i przesadna brutalność spowodowały po raz drugi, że o grze się mówiło. I to całkiem sporo. Tytuł zebrał bardzo skrajne recenzje - większości nie spodobał się kloaczny humor, ale byli tacy, którzy docenili współczesną satyrę. Sami twórcy w odpowiedzi na liczne skandale tłumaczyli się, że stereotypy i agresja siedzą w samych graczach, ponieważ Postala 2 da się przejść w sposób pacyfistyczny, czyli nie zabijając nikogo. Jest to jednak tylko ciekawostka, bo taka rozgrywka jest straszliwie krótka i po prostu nudna. A z drugiej strony trudno w odbiorcy nie “uruchamiać” myślenia stereotypowego, kiedy przedstawia mu się tak wyraźne i ostre obrazy.
Trzeba jednak przyznać, że niektóre żarty mogą wywoływać uśmiech na twarzy (Postal 2).
Do podstawowej wersji gry ukazały się trzy dodatki. W tym samym roku (2003) pojawił się Share the Pain, który dodał tryb rozgrywki wieloosobowej. Rok później wydany został Apocalypse Weekend, który rozbudowuje rozgrywkę o kilka dodatkowych misji rozgrywających się po wydarzeniach w podstawce. Dodaje także nowe lokacje, bronie (kosa, młot) czy postacie (ofiary choroby wściekłych krów). W roku 2015 (12 lat od premiery Postala 2!) wychodzi Paradise Lost, który podobnie jak poprzedni dodatek wprowadza kilka nowych misji i broni oraz m.in. możliwość pokazywania postaciom pobocznym środkowego palca.
Garść ciekawostek:
- w 2007 roku swoją premierę ma film Postal. Jego reżyserem jest słynący z przeciętnych ekranizacji gier komputerowych Uwe Boll. Niemiec w swoim CV ma takie produkcje jak Far Cry (2008), BloodRayne (2003) czy Alone in the Dark: Wyspa Cienia (2005). Postal nie jest aż tak szokujący i kontrowersyjny jak gra, jednak wciąż jest to co najwyżej przeciętna produkcja.
- W listopadzie 2011 roku wyszła kolejna gra z serii. Postal III rozgrywa się w innym mieście, ale gracz wciąż steruje ruchami Kolesia z Postala. Gra zebrała bardzo negatywne recenzje zarówno wśród ekspertów jak i graczy.
- W teledysku utworu “Where is the love?” amerykańskiej grupy Black Eyed Peas znajduje się fragment z gry Postal 2 (link).
- W grze możemy wybrać poziom trudności. Ten najłatwiejszy określany jest jako “Liebermode”, co odnosi się do byłego amerykańskiego senatora Joe Libermana, który głośno wyrażał sprzeciw wobec sprzedaży pierwszego Postala.
- Nazwa gry Postal - odnosi się do serii incydentów w biurach United States Postal Service. W latach 1983-1997 doszło do zastrzelenia ponad 40 osób przez pracowników amerykańskiej poczty. Od tego czasu “going postal” oznacza sytuację, w której pracownik dokonuje aktu przemocy w miejscu pracy, wliczając w to zabójstwo. Samo “postal” określa stan ekstremalnej wściekłości.
- Gra doczekała się nowej zawartości po 13 latach od premiery! W galerii handlowej znajdował się remontowany sklep, a wisząca na nim kartka informowała nas, że ten potrwa do czerwca 2016 roku. Właśnie wtedy dodano małą ciekawostkę. W nowym miejscu nasz bohater może założyć gogle VR i przenieść się do sklepu Steme (parodia Steam). Tam możemy zobaczyć do kupienia takie gry jak HalfLoaf 3 czy Cyka-Strike:Global Blyat.
- Główny bohater gry czasem burzy czwartą ścianę i zwraca się bezpośrednio do gracza. Wyśmiewa zbyt częste zapisywanie gry czy informuje o szkodliwości gier komputerowych.
- W grze jedna z grup zamieszkujących miasteczko Paradise to terroryści (dosłownie), czyli osoby pochodzenia arabskiego. Wszystkie wyglądają tak samo biały strój i turban, ale ich twarz jest obliczem Osamy bin Ladena, czyli współzałożyciela i przywódcy Al-Ka’idy. Tej samej Al-Ka’idy, która niecałe 2 lata wcześniej dokonała zamachu na nowojorskie wieże World Trade Center, w których śmierć poniosło blisko 3 tysiące osób.
Postal 2 to gra, która bardzo się zestarzała. Początki ery 3D w grach powodują często, że oprawa graficzna już po kilku latach wyglądała bardzo brzydko. Podobnie jest w przypadku tytułu studia Running with Scissors. Kontrowersje po tylu latach nie szokują już tak bardzo jak kiedyś, a bardzo specyficzny humor wywołuje bardziej uczucie zażenowania, niż wybuch śmiechu. Jednak interesując się historią gier komputerowych nie wypada nie znać takiego tytułu jak Postal, który mimo olbrzymiego skandalu wywołał dyskusje na temat przemocy w grach i chronienia młodszych widzów przed taką treścią. Przecież również w 2003 roku powstał Pan European Game Information (PEGI) - system oceniania gier, który jasno informuje jakie treści tytuł zawiera i ile lat powinien mieć jego odbiorca.
Wcześniejsze gry w serii Retro Recenzji, kliknij i zobacz:
Właściciel
Sponsor strategiczny
Sponsorzy główni
